Ο κριτικός λόγος για το έγκλημα, την κοινωνική απόκλιση και τη διαχείρισή τους

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

ΙΣΤΟΡΙΚΑ


Ε. Γάκη

 
Συνταγματικά κείμενα πριν την   Επανάσταση του 1821 (Χάρτα του Ρήγα και τα Συντάγματα των Επτανήσων)

 

Το πρώτο συνταγματικό ελληνικό κείμενο είναι η Χάρτα του Ρήγα Φεραίου Βελεστινλή, η νέα πολιτική διοίκηση των κατοίκων της Ρούμελης, της Μ. Ασίας, των Μεσογείων Νήσων και της Βλαχομπογδανίας το οποίο συντάχτηκε υπέρ των νόμων, της  ελευθερίας, της αδελφότης, της ισότης  και της πατρίδος.
Ο Ρήγας εκφράζοντας τις τάσεις της αστικής τάξης, που άρχισε να δημιουργείται και να ακμάζει στην Ελλάδα κατά κύριο λόγο, αλλά και στην υπόλοιπη Βαλκανική, θέλησε να συνδέσει την απελευθέρωση των βαλκανικών λαών με τις δυνάμεις και τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης. Σκοπός του είναι η διάλυση  της οθωμανικής  αυτοκρατορίας  με την βοήθεια του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, Στρατηγού τότε της Γαλλικής Επανάστασης.  Ο βασικότερος όμως σκοπός του  είναι η δημιουργία μιας  ομοσπονδίας  εθνοτήτων ελεύθερων που θα αντικαταστήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η βασική του έννοια ήταν το κράτος που εν τέλει θα προέκυπτε να είχε χαρακτήρα ελληνικό. Αυτό ήταν απόρροια του γεγονότος ότι το ελληνικό στοιχείο ήταν έντονο και διάσπαρτο σε παροικίες που υπήρχαν σ όλη την βαλκανική χερσόνησο, στην Κεντρική Ευρώπη, στην Μικρά Ασία και στον Εύξεινο Πόντο. Γι΄ αυτόν η δημοκρατία είναι << μια, μ όλον όπου συμπεριλαμβάνει εις τον κόπον της τα διάφορα γένη και θρησκείας>>. Αυτό σημαίνει ότι αντιλαμβάνεται την δημοκρατία σαν μια έννοια που στους κόλπους της περιλαμβάνει διαφορετικά γένη αλλά και όλες τις θρησκείες τον Χριστιανισμό, Τουρκισμό, Ιουδαϊσμό, χωρίς διακρίσεις και αφορισμούς.  Το σύνταγμα του Ρήγα απαρτίζεται από μια διακήρυξη με 35 άρθρα αναφερόμενα στα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα του ανθρώπου, αντίστοιχο με τις διακηρύξεις των γαλλικών επαναστατικών συνταγμάτων και από 122 άρθρα, τα οποία είναι και πιστή μετάφραση του γαλλικού συντάγματος και του ιακωβίνικου Συντάγματος του 1793.
Βασικό είναι το άρθρο 21, όπου ορίζει ότι << το έθνος παρασταίνει όλο το πλήθος του λαού, το οποίο είναι ως θεμέλιο της εθνικής παραστάσεως και όχι μόνον οι πλούσιοι ή οι προεστοί, τουρκιστί κοτζαμπάσηδες>>. Στο συγκεκριμένο άρθρο,  διαφαίνεται ότι την δύναμη για την κατάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ο Ρήγας την στηρίζει στις  λαϊκές μάζες, τις οποίες και θεωρεί πυλώνα του έθνους. 
Στο άρθρο 22, διακηρύσσει τα  κοινωνικά δικαιώματα << όλοι χωρίς εξαίρεσιν έχουν χρέος να ηξεύρουν γράμματα. Η πατρίς έχει να καταστήση σχολεία εις όλα τα χωριά δια τα αρσενικά και θηλυκά παιδιά. Εκ των γραμμάτων γεννάται η προκοπή με την οποία λάμπουν τα ελεύθερα έθνη….>>. Συγκεκριμένα αναφέρεται στην  υποχρέωση αλλά και στο ίσο δικαίωμα του λαού στην εκπαίδευση.  
Τέλος, το άρθρο 35 της διακήρυξης διαγράφει όλα τα ιδιωτικά και κοινοτικά χρέη << όπου εχρεωστούντο προ πέντε χρόνων και εις  αυτό το διάστημα επληρώνετο διάφορον εις τους δανειστάς …. διότι διπλώνουν τα κεφάλαια εις πέντε χρόνους >>.
Με το άρθρο 14 θεσπίζεται η βασική αρχή nullum crimen nulla poena sine lege (κανένα έγκλημα καμιά ποινή χωρίς υφιστάμενο νόμο) αλλά και απαγόρευση της αναδρομικότητας των ποινικών νόμων, επίσης στο τεκμήριο της αθωότητας του κατηγορουμένου, την απαγόρευση των βασανιστηρίων και της δουλείας και τέλος την αναλογία της ποινής. Όλες οι παραπάνω αρχές στοιχειοθετούν μέχρι και σήμερα βάσεις  του ποινικού δικονομικού δικαίου αλλά και της νομολογίας των ανώτατων δικαστηρίων της χώρας μας.
Το άρθρο 120 παρ. 1 Σχ. Συντ. προβλέπει την παροχή ασύλου σε << όλους τους αδικημένους ξένους και όλους τους εξωρισμένους από την πατρίδα των δι αιτίαν της ελευθερίας >>.  Αλλά και στο άρθρο 122 διαφαίνεται ο φιλελεύθερος χαρακτήρας του πολιτεύματος που υποστήριζε ο Ρήγας << το Σύνταγμα εγγυάται την απόλαυσιν όλων των δικαίων του ανθρώπου.>>. Βασικό συστατικό στοιχειού του πολιτεύματος που σχεδίασε ο Ρήγας είναι η καθιέρωση της ελληνικής γλώσσας. << όλοι οι νόμοι και οι προσταγαί γίνονται εις την απλήν των Ελλήνων  γλώσσα, ως πλέον ευκατάληπτον και εύκολον να σπουδασθή απ όλα τα εις το βασίλειον τούτο εμπεριεχόμενα γένη>>. Αλλά και οι δικαστικές αποφάσεις εκδίδονται << εν ονόματι του Ελληνικού Λαού >> (άρθρο 61).
Στη συνέχεια ακολουθούν τα τρία Συντάγματα της Επτανήσου (1800-1807)  τα οποία εκφράζουν το δίκαιο ενός εξαρτημένου κράτους γαιοκτημόνων, που για να διατηρήσουν τα προνόμια τους πάνω στους δουλοπάροικους, γίνονται πρόθυμα όργανα της ξένης κατοχής. Μορφή του πολιτεύματος των Επτά Νήσων είναι ενιαίο και αριστοκρατικό.  
Πρώτο το σύνταγμα του 1800, που επιβλήθηκε με την συνθήκη της Ρωσίας – Τουρκίας της 21.03.1800, καθιερώνει ολιγαρχική διακυβέρνηση του καθενός από τα 7 νησιά και των Επτά Ηνωμένων Νήσων, από συμβούλια ευγενών. (nobili). Τα άτομα που συγκροτούν τα συμβούλια ευγενών κατάγονται από τις Νήσους τάξεις Ευγενών. Αλλά μόνο τέτοιος τίτλος δεν θεμελιώνει δικαίωμα στη Συνταγματική Ευγένεια, αλλά αρκεί για την πιστοποίηση της ιθαγένειας γεννηθέντων εκτός Επτανήσου. Οι ευγενείς σωρευτικά πρέπει να διατηρούν τα ακόλουθα προαπαιτούμενα ήτοι την ιθαγένεια, την γέννηση εντός νομίμου γάμου, ετήσιο ρευστό εισόδημα, να μην ασκούν οι ίδιοι βάναυση τέχνη ή χειρονακτικό επάγγελμα, να μην  διατηρούν οι ίδιοι κατάστημα, να διάγουν βίο ευαγή, να γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση, να μην έχουν καταδικαστεί για ποινικά αδικήματα, να μην έχουν χρεοκοπήσει δόλια και να μην έχουν οφειλές στο Δημόσιο.   Επικρατούσα θρησκεία του Κράτους είναι η Ελληνορθόδοξη. Αλλά και η Ρωμαιοκαθολική θρησκεία είναι αναγνωρισμένη και προστατευόμενη.  Στη συνέχεια το Σύνταγμα του 1803, της γαλλικής προστασίας, συντάχθηκε από το νομοθετικό σώμα των Ιονίων Νήσων. Ορίζει ότι η δημοκρατία είναι αριστοκρατική και η εξουσία ανήκει στην συνταγματική ευγένεια (nobilita costituzionale) με βάση την κτηματική περιουσία. Οι γενικές συνελεύσεις των ευγενών ονομάζονται Σύγκλητοι.  Τέλος το σύνταγμα του 1807 της αγγλικής που δόθηκε από τον Βασιλιά της Αγγλίας Γεώργιο Γ, ορίζει αρχηγό της εκτελεστικής εξουσίας ένα Άγγλο αρμοστή διορισμένο από τον βασιλιά και νομοθετικό σώμα από 40 βουλευτές, 11 διορισμένους και 29 εκλεγμένους από το σώμα των ευγενών εκλεκτόρων. (corpo dei nobili elettori). Δημιουργείται ένα αυτόνομο κράτος ονομαζόμενο το Ηνωμένο Κράτος των Ιονίων Νήσων.
 
 
Πηγές
 
Ηλίου Η. Το Σύνταγμα και Αναθεώρηση του, εκδόσεις Θεμέλιο, 1975
Ζέβγου Γ., Σύντομη μελέτη της νεοελληνικής ιστορίας, β έκδοση, εκδόσεις τα Νέα Βιβλία, Αθήνα , 1945
Σβώλου Αλ. Συνταγματικόν δίκαιον, 1934 και 1942
Σαριπόλου Ν. ,Συνταγματικό Δίκαιο, 1923
Τρικούπη Σπ. , Ιστορία Ελληνικής Επαναστάσεως, 1994, εκδότης Λιβάνης
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 

 

 

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2015

ΝΤΕΛΗΓΙΩΡΓΗ ΑΙΜΙΛΙΑ:ΕΥΓΟΝΙΚΗ ΜΙΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ Ή ΕΠΙΣΤΗΜΗ;



Με τη σημαντική πρόοδο της βιολογίας και της γενετικής μηχανικής τα τελευταία χρόνια, η ευγονική εμφανίζεται και πάλι στο επίκεντρο συζητήσεων και βιοηθικού προβληματισμού.Όσοι αποδέχονται τις αντιλήψεις της ευγονικής υποστηρίζουν τις επεμβάσεις στο ανθρώπινο γονιδίωμα με σκοπό φυσικά  τη “βελτίωση” του ανθρώπου.
Η λέξη  ευγονική ακούγεται στους περισσότερους απο εμάς μια λέξη πραγματικά πρωτόφανής.Αναμφισβήτητα, όμως θα λέγαμε οτι το θέμα της ευγονικής είναι ιδιαίτερα σύνθετο και οφείλει να εξετάζεται διεπιστημονικά καθώς τα δεδομένα των επιστημών της βιολογίας,της ιατρικής,της ανθρωπολογίας είναι  ένα αναπόσπαστο κομμάτι για την μελέτη της ευγονικής.
Συγκεκριμένα,η ευγονική  δηλαδή η προσπάθεια να αποκτήσουν τα έμβια όντα ιδιαίτερα βιολογικά χαρακτηριστικά, υπήρξε από καταβολής του ανθρώπου. Χρησιμο­ποιήθηκε για την βελτίωση των φυτών και των ζώων  με σκοπό τη μέγιστη απόδοση. Στον άνθρωπο όμως η ευγονική, ευδοκίμησε για δυο κυρίους λόγους,οπώς χαρακτηριστικά αναφέρει ο Τ.Κουράκης:
Πρώτον εξαιτίας της επιστημονικής άγνοιας που υπήρχε μέχρι περίπου 50 ή 100 χρόνια για το πώς μεταβιβάζονται ορισμένα χαρακτηριστικά,καθώς ήταν πολλοί εκείνοι οι οποίοι θεωρούσαν ότι η κάθε είδους διαφορετικότητα  και απόκλιση από το μέσο όρο κληρονομείται όπως η ομοφυλοφιλία,η εγκληματικότητα, ο αλκοολισμός κ.α .
Δεύτερον η αντίληψη ότι δεν πρέπει η κοινωνία να επιβαρύνεται από τα αποκλίνοντα άτομα με το να τα συντηρεί και επιπλέον αυτά τα άτομα να συμμετέχουν στην αναπαραγωγή της ανθρωπότητας, η οποία με αυτό τον τρόπο να υφίσταται μείωση της βιολογικής της ποιότητας.Η θέση αυτή οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η κοινωνία όχι μόνον δεν έχει καμία υποχρέωση να συντηρεί τα αποκλίνοντα άτομα αλλά οφείλει να τα εμποδίζει να συμμετέχουν στην διαδικασία της αναπαραγωγής.
Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι η ιστορία της ευγονικής δεν  συνδέεται μόνο  με τις ναζιστικές θηριωδίες,αλλα και με την έννοια της βελτίωσης και την καθαρότητα της φυλής,υπήρξε και πριν και μετά από το ναζισμό.
Ο Galton ήταν εκείνος που χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο ευγονική ως «την επιστήμη που μελετά τους κοινωνικά ελέγξιμους  παράγοντες που μπορούν να βελτιώσουν ή να μειώσουν τα φυλετικά προσόντα των μελλοντικών  γενεών τόσο σωματικά όσο και νοητικά».
O Francis Galton, ξάδελφος του Δαρβίνου, θεμελιώνει την επιστήμη της γενετικής κληρονομιάς, την ευγονική ,αντλώντας τα πρότυπά του από την εκτροφή των ζώων και την καλλιέργεια των φυτών.
Το πρώτο κύμα της ευγονικής, από την εμφάνισή της μέχρι το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, απλώνεται σε όλες τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες και βρίσκει υποστηρικτές από ένα ευρύ φάσμα ιδεολογικών αντιλήψεων.Συγκεκριμένα ορισμένες χώρες της Ευρώπης ,η Γερμανία ,η Σουηδία και πέραν του Ατλαντικού οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής ενστερνίζονται τις απόψεις αυτές με πρώτη φυσικά την ανάπτυξη της λεγόμενης θετικής ευγονικής,που ήταν οι γάμοι μεταξύ προικισμένων όπως χαρακτηριστικά αναφέρονταν για να περάσουμε αργότερα και στην αρνητική ευγονική η οποία υποστήριζε την αποτροπή γάμων γενετικά βεβαρημένων,νομοθέσιες που επιβάλλουν την στείρωση των γενετικά μειονεκτικών και των φορέων,ακόμα και την θανάτωση των προαναφερθέντων αυτών ατόμων φθάνοντας εως και τα κρεματόρια του Χίτλερ.
Έτσι όπως γίνεται αντιληπτό απο τα παραπάνω,η εν λόγω θεωρία  στηρίζεται στην πεποίθηση ότι ανάμεσα στους ανθρώπους υπάρχει βιολογική ανισότητα.Οι διαφορές τους είναι βιολογικές και όχι πολιτισμικές, γι’ αυτό επιδιώκεται πρωτίστως η εξάλειψη κάθε βιολογικής ατέλειας και στη συνέχεια η βελτίωση των φυσιολογικών χαρακτηριστικών του ανθρώπου, με σκοπό τη βιολογική ανωτερότητά του.Με λίγα λόγια η ευγονική αποδίδει τα κοινωνικά προβλήματα και την κοινωνική ανισότητα σε βιολογικούς παράγοντες. Γι’ αυτό, σύμφωνα με την ευγονική, η βιολογική τελειοποίηση κάθε ανθρώπου θα οδηγήσει βαθμιαία στη δημιουργία της τέλειας κοινωνίας.
Τελικά όμως τι είναι η ευγονική?
Η ευγονική δεν περιορίζεται στη χρήση της γενετικής ως μέσο για τη βιολογική βελτίωση του είδους,αλλά είναι μια φιλοσοφική τάση, η οποία στηρίζεται σε ιδεολογίες, όπως είναι ο κοινωνικός δαρβινισμός και ο ωφελιμισμός, οι οποίες χρησίμευσαν ως φιλοσοφικό υπόβαθρο των θιασωτών της.
Συγκεκριμένα θα παραθέσω τα λόγια του Δαρβίνου τα οποία θα μας βοηθήσουν να βγάλουμε τα συμπερασματά μας σχετικά με την απαρχή της ευγονικής και εν κατα κλειδι την εξελιξή της.’’Όλα αυτά τα ζωντανά, λέει  ο Δαρβίνος , ποικίλουν , μεταμορφώνονται , τροποποιούνται ασταμάτητα κάτω απο την επιρροή του περιβάλλοντος και των συνθηκών του.
Απο την άλλη πλευρά,οι ακατέργαστοι πόροι της φύσης δεν είναι αρκετά σημαντικοί  για να αρκούν για όλα τα άτομα τα οποία γεννιούνται και ζητούν να επιβιώσουν.Δεν υπάρχει αρκετός χώρος ούτε αρκετή τροφή γι΄αυτο το αναρίθμητο πλήθος των νεοφερμένων. Υπάρχει λοιπόν μάχη για την ύπαρξη,διαμάχη για να ζήσεις και τα όντα τα οποία θριαμβεύουν δεν επιζούν παρα μόνο εις βάρος των άλλων.
Οι πιο δυνατοί,οι καλύτεροι,οι διάνοιες,οι πιο ικανοί,με μια λέξη,καταφέρνουν να νικήσουν τις δυσκολίες  και τους κινδύνους της ζωής ,ενώ οι πιο αδύναμοι,οι λιγότερο ικανοί,μη έχοντας λάβει τα ίδια όπλα ούτε τις ίδιες εγγυήσεις επιτυχίας,είναι αλύπητα θυσιασμένοι,μαραίνονται και εξαφανίζονται.
Αυτό το διπλό φαινόμενο του αποκλεισμού των αδύναμων ατόμων και της επιβίωσης των δυνατών ατόμων επιχειρείται υπέρ του φυσικού νόμου τον οποίο ο Δαρβίνος ονομάζει νόμο της διαλογής.
Οπως στο τέλος,οι ικανότητες των ατόμων τείνουν να διαδοθούν στους απογόνους τους και να αναπαραχθούν σ’εκείνους,φτάνει ότι,οι δυνατοί μένοντας μόνοι ,οι ικανότητες , οι οποίες  τους δίνουν αξία να κατακτήσουν την νίκη στον ζωντανό ανταγωνισμό ,διαιωνίζονται κληρονομικά και καταλήγουν στην φυλή,μέχρι που το παιχνίδι των ίδιων νόμων,να εμφανιστεί απότομα,κάτω απο την αυτοκρατορία των ευνοικών συνθηκών,μια φυλή ακόμα ανώτερη,η οποία καλύτερα οπλισμένη,πιο δυνατή,πιο ικανή,διαλέγει με την σειρά της τους αρχαίους προνομιούχους.
Αυτός είναι σύμφωνα με τον Δαρβίνο ο νόμος του σύμπαντος.Αυτή είναι η αρχή της εξέλιξης,η οποία,απο στάδιο σε στάδιο,ελευθέρωσε αργά τα ανώτερα ζώα αυτών των στοιχειωδών οργανισμών οι οποίοι βλαστάνουν στις χαμηλές περιοχές της ζωής.
Αυτό χάρη στην συνάντηση αυτών των τεσσάρων επιρροών,της μάχης για την ζωή,της αδιάλειπτης μεταβολής των αρχικών τύπων της κληρονομικής μετάδοσης αυτών των τροποποιήσεων στους απογόνους και τελικά της φυσική διαλογής,αυτό θα πεί την εκδίωξη των κατωτέρων όντων,την οποία ολοκληρώνει και συνεχίζει η παντοτινή πρόοδος της μόνιμης δημιουργίας.
Σε αντίθεση καταλαβαίνουμε εύκολα το μέρος απο το οποίο βγάζουμε τους πρωταθλητές της κοινωνικής ανισότητας.Η Θεωρία του Δαρβίνου όμως επεκετείνεται στον άνθρωπο?Ρυθμίζει την ανάπτυξη του ανθρώπου όντας κοινωνικό όν  όσο η ανάπτυξη του ανθρώπου όντας ζωντανό όν?
Ποια είναι η επίδραση της στην πρόοδο των ατόμων και των λαών?Αυτα είναι ερωτήματα που μας απασχολούν και επιτακτική η ανάγκη να απαντηθούν.
Απο την άλλη ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα λόγια του Χεγκελ,ο οποίος εκφραζει την άποψη οτι ‘’ο δαρβινισμός είναι μάλλον πιο σοσιαλιστικός.Αν θέλουμε να τον ορίσουμε ως μια πολιτική τάση,αυτή η τάση θα μπορούσε να ήταν η αριστοκρατική.Η θεωρία της επιλογής,δεν μας διδάσκει ,μεσα στην ανθρώπινη ζωή,όπως εκείνη στα φυτά και στα ζώα,παντού και πάντοτε,μια μικρή προνομιούχα μειοψηφία καταφέρνει μόνη να ζεί και να αναπτύσσεται.’’
Ωστόσο,πρέπει  να πούμε εξ’αρχής ότι η νέα ευγονική δεν σχετίζεται  αναγκαστικά με τη ναζιστική εμπειρία από την οποία πέρασαν βέβαια και πενήντα χρόνια και ακόμη δεν ταυτίζεται με τη βία και τη φυλετική καθαρότητα. Η νέα ευγονική θα μπορούσε να εκφραστεί η άποψη οτι  είναι ίσως πολύ πιο επικίνδυνη παρόλο που  δεν έχει μέσα της ούτε το στοιχείο της βίας,αλλά  ούτε και εκείνο του εξαναγκασμού.Οι φόβοι φαίνεται να κυριαρχούν.
Η ευγονική  συνεχίζει να κάνει αισθητή την παρουσία της και στη σημερινή εποχή. Τα επιτεύγματα στον τομέα της μοριακής βιολογίας και της γενετικής που σημειώθηκαν από τη δεκαετία του 1970 και έπειτα  σηματοδοτούν την έλευση μιας νέας ευγονικής.Η αποκωδικοποίηση του DNA σε συνδυασμό με τις προόδους της προγνωστικής ιατρικής και τη ραγδαία εξέλιξη της γενετικής μηχανικής φέρνουν την ευγονική μπροστά σε νέες προοπτικές.
Οι νέες γενετικές τεχνολογίες φέρνουν στη μνήμη εικόνες του παρελθόντος. Οι αναρίθμητες δυνατότητες των νέων τεχνολογιών οδηγούν τη σκέψη στην πιθανότητα μελλοντικής εμφάνισης μιας σειράς δυσάρεστων καταστάσεων.Η σωστή χρήση από την κατάχρηση των νέων επιτευγμάτων δεν απέχει πολύ. Στην εποχή του πολιτισμού του γονιδίου οι επιστήμες της ζωής εμπλέκονται πλέον σε ο,τιδήποτε αφορά την εξέλιξη του ανθρώπου και γίνονται αντικείμενο προσδοκιών και αναζητήσεων.

Εν κατα κλείδι, θα μπορούσαμε να εκφράσουμε την άποψη οτι  ο στόχος των ευγονικών πρακτικών δεν ήταν ιατρικός αλλά περισσότερο ιδεολογικός.Οι υπέρμαχοί τους ήθελαν να δικαιολογήσουν τις κοινωνικές εφαρμογές των θεωριών τους, με πρόφαση την κληρονομικότητα των χαρακτηριστικών που ήθελαν να προωθήσουν (θετική ευγονική) ή αυτών που ήθελαν να εξαλείψουν την(αρνητική ευγονική),όπως προαναφέραμε.
Με αυτόν τον τρόπο, δινόταν προνομιακή θέση στο «έμφυτο» έναντι του «επίκτητου», σκοπεύοντας  στην  ενδυνάμωση των βιολογικών χαρακτηριστικών αλλα παράλληλα και στην αποδυνάμωση των κοινωνικών
Η ευγονική δεν είναι ένα γεγονός που ανήκει καθαρά στο παρελθόν, συνεχίζεται στο παρόν και είναι πολύ πιθανό να σημειώσει μεγαλύτερη έξαρση στο μέλλον.Οι νέες ιατρικές τεχνολογίες, ανάμεσα στα πολλά πλεονεκτήματα που προσφέρουν στην ανθρωπότητα, εγκυμονούν και πολλούς κινδύνους , ενδεχομένως,απο  κακή χρήση των ανθρώπων που αποσκοπούν  κυρίως σε ιδιαίτερες μορφές εξέλιξης της ευγονικής.Στο μέλλον είναι πολύ πιθανό να διαπιστώσουμε σε ποιο βαθμό αυτές θα εκπληρωθούν.
Το ερώτημα που γεννάται είναι η ευγονική μπορεί να προσφέρει στην ανθρωπότητα και μέχρι ποιο βαθμό? Και το ζήτημα είναι εάν η ανθρωπότητα έχει τον ηθικό εξοπλισμό να χειριστεί αυτές τις ανακαλύψεις με φρόνηση τέτοια ωστε να μην αποβεί επικινδυνή για την ίδια.

πηγή:Τ.Κουράκης,Η ευγονική σήμερα,23-01-2008,www.http://kourakis.gr/articles.
πηγή: Francis Galton, Inquiries into Human Faculty and its Development, Λονδίνο, 1883.
πηγή:Jürgen Habermas, Το μέλλον της ανθρώπινης φύσης: Προς μια φιλελεύθερη ευγονική; και Πίστη και γνώση, μετφ., Μαρία Τόπαλη, Αθήνα, Scripta, 2004.
πηγή:Emile Gautier,Le Darwinisme social,μετάφραση απο Αιμιλία Ντεληγιώργη,2014.



Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2015



Πέμπτη 27 Αυγούστου 2015.
Πολιτικο-οικονομική και οργανωμένη εγκληματικότητα

Ντεληγιώργη Αιμιλία:Mια κριτική ματιά στην διαφθορά...

Απο την βιβλιογραφική ανασκόπηση εύκολα μπορεί κανείς να διακρίνει οτι υπάρχει μια σύγχυση όσον αφορά τον ορισμό της διαφθοράς.Η δυσκολία αυτή ίσως να έγκειται όπως επισημαίνει ο J.Gardiner,απο την μία στο γεγονός της ύπαρξης σημαντικών διαφορών στον τρόπο που ορίζεται η διαφθορά νομικά,με βάση την κοινή γνώμη και τέλος την επίδραση της στο δημόσιο.Έπιπλέον στο γεγονός οτι η διαφθορά παρουσιάζει αρκετά προβλήματα που σχετίζονται μεταξύ τους και τέλος στις διαφορές μεταξύ των τρόπων που τα εθνικά δίκαια περιλαμβάνουν την έννοια αυτή.
Απο τα προαναφερθέντα γίνεται αντιληπτό,οτι δεν υπάρχει κάποιος  γενικός ορισμός της έννοιας της διαφθοράς και μάλιστα απο ορισμένους θεωρείται και αδύνατον να οριστεί,είναι ευκολότερο να την αναγνωρίσει κανείς παρά να την ορίσει.Ωστόσο αν θέλουμε να δώσουμε έναν ορισμό στο παγκόσμιο αυτό  φαινόμενο, που σήμερα δίχως άλλο, αποτελεί και καρπό της παγκοσμιοποίησης θα μπορούσαμε να παραθέσουμε τον ορισμό που δίνει ο Η.Αργυροηλιόπουλος,ο οποίος χαρακτηριστικά αναφέρει: ‘’ως διαφθορά λογίζεται  μια ηθικώς μεπτή πράξη και συμπεριφορά,στην οποία δεν είναι πλέον δραστικοί ορισμένοι αποδεκτοί κοινωνικοί κανόνες ή ηθικές αρχές και η οποία με την εξάπλωση και την ανοχή της καθορίζει την κοινωνική ζωή και μπορεί να οδηγήσει σε ηθική κατάπτωση.
Σε νομικό αλλά και δικαιικό επίπεδο ,αντίστοιχα,η διαφθορά έχει προσδιοριστεί εννοιολογικά ως ΄΄κατάχρηση δημόσιας ή άλλου είδους εμπεπιστευμένης εξουσίας,για προσωπικό όφελος’’,ή ως κάθε συμπεριφορά προσώπων με δημόσια ή ιδιωτικά καθήκοντα,τα οποία παραβιάζουν τα καθήκοντά τους ,προκειμένου να αποκτήσουν καθ’οιονδήποτε τρόπο αδικαιολόγητα οφέλη.Σε αυτό το σημείο αξίζει να προσθέσουμε οτι αρκετά συχνά η διαφθορά συγχέεται ,χωρίς απαραίτητα να ταυτίζεται κιόλας,με την δωροδοκία ή οποία και αποτελεί την κυριότερη μορφή εκδηλωσής της.
Παρ’όλα αυτά οφείλουμε να ομολογήσουμε και να επισημάνουμε πως αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι η ελληνική οικονομία αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια ,τη χειρότερη κρίση στην ιστορία της και η αιτία για την κατάσταση αυτή έχει τις ρίζες της κυρίως στην εκτεταμένη διαφθορά.Διαφθορά στο πολιτικό σύστημα,αναμφισβήτητη μικροδιαφθορά στον ευρύτερο δημόσιο τομέα,μαζικός λαθρεπιβατισμός,εκτεταμένη ανομία και αναξιοκρατία,νεποτισμός, και παραοικονομία.Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα ο καθένας με σκοπό την μεγιστοποιήση του δικού του όφελους να δρά παράνομα,αλλά καθώς όλοι δρούν στη βάση της λογικής αυτής, στο τέλος όλοι μαζί ζημιώνονται.Τα συγκριτικά στατιστικά στοιχεία διαφθοράς σε Ελλάδα και άλλα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθιστούν το ζήτημα της διαφθοράς εκ των πιο σημαντικών για τη χωρά μας και καταδεικνύουν το βαθμό εξάπλωσής της.
Το ερώτημα που γεννάται είναι με ποιό τρόπο πρέπει να προσεγγίσουμε καθώς επίσης και να αντιμετωπίσουμε αυτό το μεγάλο ζήτημα που εξαπλώνει ανεξέλεγκτα τα δίχτυα του στις διάφορες  κοινωνίες του σήμερα;
Ωστόσο,προϋπόθεση για την ερμηνεία του φαινομένου διαφθοράς αλλα παράλληλα και την διατύπωση προτάσεων για την αντιμετώπιση της είναι η αναζήτηση των παραγόντων που την προκαλούν και συνεπώς επηρεάζουν  και το μεγεθός της.Οι παράγοντες που φαίνεται να επηρεάζουν  το φαινόμενο της διαφθοράς αλλά και το μεγεθός της είναι πολλοί.Ορισμένοι μάλιστα έχουν και άμεση σχέση με το ρόλο τους κράτους.Οι σημαντικότεροι απο τους παράγοντες αυτούς εχουν να κάνουν με το μέγεθος του κράτους,το σύστημα διοικητικής οργάνωσης,τον κρατικό παρεμβατισμό μέσω κανονιστικών ρυθμίσεων,τον βαθμό διακριτικής ευχέρειας στην λήψη αποφάσεων των κρατικών λειτουργών,το επίπεδο αμοιβών στο δημόσιο τομέα,την ύπαρξη μηχανισμών ελέγχου και την αποτελεσματικότητά του,όπως επίσης και το ύψος  των προβλεπόμενων ποινών σε περίπτωση αποκάλυψης της διαφθοράς.
Πράγματι,οφείλουμε να υπογραμμίσουμε πως η αντιμετώπιση φαινομένων οικονομικής διαφθοράς περιλαμβάνει θετικά αλλά και αρνητικά κίνητρα.Συγκεκριμένα, το νομικό και  θεσμικό πλαίσιο εξοπλίζεται συνεχώς με κίνητρα που προσπαθούν να κατευθύνουν τη συμπεριφορά των ατόμων σε δραστηριότητες οι οποίες προάγουν ταυτόχρονα το ατομικό συμφέρον παράλληλα όμως με  το γενικό.
Όμως,σε χώρες με αδύναμους θεσμούς, τέτοιου είδους μέτρα είναι δυνατό να μην θεωρούνται επαρκή και ως κ τούτου να μην αποδίδουν. Εάν τα παραδοσιακά μέσα αντιμετώπισης της οικονομικής διαφθοράς δεν είναι κατάλληλα σε χώρες με αδύναμους θεσμούς, τότε πως πρέπει να αντιμετώπισουμε αυτήν την κατάσταση;
Πάντως οφείλουμε να λάβουμε υπόψη οτι οι πολιτικές κατά της διαφθοράς είτε καθυστερούν αρκετά να φέρουν κάποιο αποτέλεσμα  είτε είναι εντελώς αναποτελεσματικές.Κι αυτό ίσως γιατί είναι ένα ιδιαίτερο, πολύπλοκο φαινόμενο, για κάθε χώρα.
Όπως και να έχει,η διαφθορά είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί βαθιά στην ρίζα του και μέχρι τώρα παρά τα όσα διακηρύσσονται εδώ και χρόνια περί μηδενικής ανοχής και διαφάνειας,δεν έχουν φέρει κάποιο αποτέλεσμα...ίσως έχουν παραμείνει απλές διακηρύξεις,ίσως δεν εχούν υλοποιήθει κάποιες προσπάθειες,ίσως βέβαια να μην έχουν βρέθει και αποτελεσματικοί τρόποι αντιμετώπισης.Το σίγουρο είναι οτι πρέπει σύντομα να δοθεί μια λύση.Η ποινικοποίηση και οι επιπτώσεις πρέπει να είναι κοινές, η έμφαση πρέπει να είναι η ίδια ,είτε πρόκειται για φυσικό είτε για νομικό πρόσωπο, είτε στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα,ας ελπίσουμε οτι κάποια στιγμή μπορεί να δούμε καποία σημάδια βελτίωσης.
Πηγή:Γρ.Λάζος,Διαφθορά και Αντιδιαφθορά ,εκδ.Νομική βιβλιοθήκη,Αθήνα,2005.
Πηγή:Χ.Δημόπουλος,Η διαφθορά,Νομική βιβλιοθήκη,Αθήνα,2005.
Πηγή:Ηλ.Αργυροηλιόπουλος,Η ιδιωτική και δημόσια διαφθορά ως έγκλημα αθέμιτου ανταγωνισμού,Μια προσέγγιση υπο το πρίσμα των επιχειρηματικών συναλλαγών,Νομική βιβλιοθήκη,Αθήνα,2006.
Πηγή:Krug Sabine, Korruption in verschiedenen Wirtschaftssystemen,Wiesbaden,1997.
Πηγή:Ν.Τατσος,.Παραοικονομία και φοροδιαφυγή στην Ελλάδα,εκδ:Παπαζήσης,Αθήνα,2001