Γιάννης Πανούσης: Δεν πιστεύω στον αφοπλισμό της αστυνομίας - Να καταργηθούν οι φυλακές υψίστης ασφαλείας (Video) - ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Πανούσης: Δεν πιστεύω στον αφοπλισμό της αστυνομίας - Να καταργηθούν οι φυλακές υψίστης ασφαλείας (Video) - ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Αγγελική Καλλιμανώλη. Η καλλιέργεια και η καταστροφή των σοδειών παράνομων ναρκωτικών ουσιών στη Λατινική Αμερική μέσα από μια περιβαλλοντική ματιά.

Αγγελική Καλλιμανώλη. Η καλλιέργεια και η καταστροφή των σοδειών παράνομων ναρκωτικών ουσιών στη Λατινική Αμερική μέσα από μια περιβαλλοντική ματιά.

  Η πτώση του τείχους του Βερολίνου και η κατάρρευση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης που σήμαναν το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, βοήθησαν τις ΗΠΑ να πραγματοποιήσουν μια εισβολή στον Παναμά μακριά από τα άγρυπνα φώτα της δημοσιότητας. Αν και η αμερικανική επιχείρηση είχε ως μοναδικό σκοπό τον έλεγχο της διώρυγας του Σουέζ, έμεινε στο συλλογικό υποσυνείδητο των Αμερικανών ως μια από τις μεγαλύτερες μάχες στον «πόλεμο κατά των ναρκωτικών» στην οποία, μάλιστα, συνελήφθη και ο πρώην πράκτορας της CIA και τότε Πρόεδρος του Παναμά, Μανουέλ Νοριέγκα[1].

  Λίγο παραπέρα όμως από την πολιτική απόχρωση των γεγονότων, υπάρχουν και εκείνοι που βλέπουν με άλλη κριτική στάση την όλη κατάσταση. Ο Rodríguez Μ. (1994) σημειώνει ότι η καλλιέργεια και επεξεργασία κοκαΐνης στην Κολομβία και στο Περού έχουν οδηγήσει στην καταστροφή περισσότερων από 100.000 στρεμμάτων εύθραυστων τροπικών οικοσυστημάτων τις τελευταίες δεκαετίες. Επιπροσθέτως, ο Parra L.A. (1995) τονίζει ότι οι φυτείες κοκαΐνης καθιστούν ακατάλληλη τη χρήση γης για τουλάχιστον 10 χρόνια από την καταστροφή τους, λόγω ότι για την ανάπτυξη τέτοιων φυτών χρησιμοποιούνται φυτοφάρμακα και λιπάσματα υψηλής τοξικότητας πάνω από τα επιτρεπτά όρια τόσο για τους ανθρώπους όσο και για το περιβάλλον. Οι ουσίες αυτές δεν καταλήγουν πουθενά αλλού πέρα από τα ποτάμια και τους ωκεανούς (Anicama J., 1994).

  Ο Αμερικανός ερευνητής Seth Schulberg διεξήγαγε μία από τις ελάχιστες εμπειρικές μελέτες  στα εδάφη της φυλής Chapare της Βολιβίας, αναφορικά με τις περιβαλλοντικές και οικολογικές επιπτώσεις από την επεξεργασία των φύλλων του φυτού κόκα (Erythroxylum coca[2]) στις εγκαταστάσεις εργοστασίων προκειμένου να παραχθεί η κοκαΐνη.[3] Η έρευνά του κατέδειξε την αποψίλωση των δασών και την χημική μόλυνση ως τις κύριες περιβαλλοντικές επιπτώσεις, με την παράλληλη καταστροφή του 90% της βλάστησης στις γύρω περιοχές και τόνους θειικού οξέος να επιβαρύνουν τα οικοσυστήματα των λιμνών. Στην ίδια συχνότητα κινούνται και οι λιγοστές έρευνες για την καλλιέργεια της οπιούχου παπαρούνας (Papaver somniferum - Μήκων η υπνοφόρος) από την οποία παράγεται η ηρωίνη, στην Κολομβία και το Μεξικό, που προειδοποιούν για διάβρωση του εδάφους, μόλυνση των υδάτων και απώλεια βιοποικιλότητας (Parra L.A., 1994).

  Ήδη από την δεκαετία του ’70 οι αμερικανικές κυβερνήσεις έχουν εξαπολύσει πόλεμο κατά των ναρκωτικών, με ιδιαίτερη προτίμηση στον εναέριο ψεκασμό ζιζανιοκτόνων προκειμένου να καταστρέψουν τις καλλιέργειες μαριχουάνας και ηρωίνης. Από τον Ιανουάριο του 1971 έως τον Μάιο του 1972, εξαλείφθηκαν 936 καλλιέργειες οπιούχου παπαρούνας και καταστράφηκαν 4.500 φυτείες μαριχουάνας (Neuman E., 1984). Μάλιστα, το 1978 συνεστήθη και ειδική μονάδα εναέριων ψεκασμών, την λεγόμενη Interregional Narcotics Eradication Air Wing. Το ζιζανιοκτόνο paraquat (Gramoxone) ή το ορμονικό ζιζανιοκτόνο 2,4D που αποτέλεσε και βασικό συστατικό του Agent Orange από τον αμερικανικό στρατό στο Βιετνάμ με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στο περιβάλλον και την υγεία των ανθρώπων, χρησιμοποιήθηκαν ουκ ολίγες φορές για την καταστροφή σοδειών με ναρκωτικά.

  Στις 2 Απριλίου του 1979, το αμερικανικό Υπουργείο Υγείας ανακοινώνει τις σοβαρές βλάβες που μπορεί να προκαλέσει στους χρήστες μαριχουάνας η οποία είχε ψεκαστεί με paraquat (Landrigan et. al., 1983). Έκτοτε, πραγματοποιήθηκαν αρκετές έρευνες προκειμένου να βρεθούν άλλα ζιζανιοκτόνα που θα ψεκάζονται δια αέρος, όπως το Glyphosate της Monsanto (με την εμπορική ονομασία Roundup) και το Tebuthiuron (ή Spike) τα οποία χρησιμοποιούνται  έως και σήμερα σε επιχειρήσεις ψεκασμού «ύποπτων» εδαφών με φυτείες κόκας και μαριχουάνας στην Κεντρική και τη Νότια Αμερική. Η Defensoria del Pueblo -μια υπηρεσία ανάλογη με τον δικό μας «Συνήγορο του Πολίτη»- καταγγέλλει την παράνομη χρήση του Tebuthiuron και τον ψεκασμό αδιακρίτως όλων των φυτειών. Σε πρόσφατη έκθεσή της εκτιμά ότι από τους ψεκασμούς έχουν ήδη καταστραφεί 150.000 εκτάρια τροπικού δάσους στα ευαίσθητα οικοσυστήματα του Αμαζόνιου και πως αν διατηρηθεί ο σημερινός ρυθμός ψεκασμού, μέχρι το 2015 θα έχει μετατραπεί σε άγονη πεδιάδα το 70% των περιοχών αυτών. Αναλογιστείτε ότι ακόμα και η ίδια εταιρεία που παρασκευάζει το Tebuthiuron, η χημική βιομηχανία Dow, αντιτίθεται στη χρήση του για αεροψεκασμούς…

Αγγελική Καλλιμανώλη

Μεταπτυχιακό Εγκληματολογίας Παντείου Πανεπιστημίου

---

[1] Στις 16/09/1991 άρχισε στις ΗΠΑ η δίκη του Νοριέγκα και στις 10/04/1992 του επιβλήθηκε ποινή κάθειρξης 40 ετών για οκτώ κατηγορίες που αφορούσαν σε λαθρεμπόριο ναρκωτικών και εκβιασμούς.

[2] Η αλκαλοειδής κοκαΐνη ή απλά κοκαΐνη που βρέθηκε στα φύλλα της κόκας εντοπίστηκε για πρώτη φορά στα μέσα του 19ου αιώνα. Στο τέλος του ίδιου αιώνα η χρήση της ήταν συνηθισμένη, αλλά στις αρχές του 20ου αιώνα ο κόσμος αντιλήφθηκε τα βλαπτικά αποτελέσματά της και έτσι εντάχθηκε στα ναρκωτικά.

[3] Ό.π.

Σοφία Βιδάλη. Η αποτυχία του δόγματος της ασφάλειας, 24 Ιανουαρίου 2015

Σε ένα προεκλογικό περιβάλλον όπου η οικονομία μονοπωλεί το ενδιαφέρον, τα γεγονότα στο Παρίσι και στις ελληνικές φυλακές θέτουν ξανά στο επίκεντρο το δόγμα της ασφάλειας και εδώ και στην Ευρώπη. Η ποιοτική διαφορετικότητα των ζητημάτων, ας μη μας μπερδεύει: οι κοινωνικές αιτίες που εκκολάπτουν την παρανομία είναι κοινές και ανάμεσά τους κυριαρχεί η αποτυχία της κοινωνικής ένταξης των νέων, που παράγει σήμερα τα συγκεκριμένα αποτελέσματα σε Ευρώπη και Ελλάδα.

Σήμερα στην Ελλάδα, η συζήτηση για την ασφάλεια εξακολουθεί να συρρικνώνεται σε αποπροσανατολιστικά διλήμματα για την καταστολή των διαδηλώσεων, συσκοτίζοντας τα προφανή και ανάγοντας σε επίσημη πολιτική το «κρύβω το πρόβλημα» και «κατηγορώ όσους μου το θυμίζουν». Και τα προφανή είναι όσα χρόνια τώρα επισημαίνουν Διεθνείς και Ανεξάρτητες Αρχές για το ποινικοκατασταλτικό σύστημα: την κατά προσέγγιση εφαρμογή του νόμου από την αστυνομία, τον έλεγχο των φυλακών από οργανωμένες ομάδες κρατουμένων, την καταχρηστική επιβολή της προσωρινής κράτησης κ.λπ.

Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο ότι ενώ η «καταστολή» και η «αξιολόγηση» έγιναν συνώνυμο της θρησκείας, δεν αξιολογούνται τα αποτελέσματα της αντεγκληματικής πολιτικής που ακολουθείται, η οποία, όπως όλα δείχνουν, έχει αποτύχει. Ειδικότερα, δεν συζητείται τι τελικά καταφέραμε με τη μηδενική ανοχή και την πραγματική αποχαλίνωση της καταστολής; Πόσο κόστισε οικονομικά και κοινωνικά και τι αποτέλεσμα είχε για τον έλεγχο του εγκλήματος η αστυνομοκρατούμενη Αθήνα, ο πολλαπλασιασμός των καταστημάτων κράτησης, η αυστηροποίηση του ύψους των ποινών, η εχθρότητα ανάμεσα στην αστυνομία και τους νέους, η καταπάτηση ανθρώπινων δικαιωμάτων, η άρνηση, τελικά, να υλοποιηθούν όσα προβλέπει ο Σωφρονιστικός Κώδικας;

Η μηδενική ανοχή, ο πόλεμος στο έγκλημα, η μετατροπή των φυλακών σε αποθήκες ανθρώπων έκαναν τα πράγματα χειρότερα και κατασπατάλησαν χρήματα, δίχασαν τον κόσμο. Η κοινωνία κινδυνεύει από αυτούς που την κυβερνούν και από εκείνους που έχουν οριστεί να την προστατεύουν. Το έγκλημα αυξήθηκε, άλλαξε μορφολογικά και ποιοτικά. Το πρόταγμα της τιμωρητικής καταστολής αποδείχθηκε καταστροφικό και για τους πολίτες,  αποδιαρθρώνοντας πλήρως το σωφρονιστικό σύστημα.

Σήμερα είναι πλέον φανερό ότι αυτή η κατάσταση πρέπει να ανακοπεί, επειδή βλάπτει όλους. Σε αυτήν την κατεύθυνση, είναι αναγκαία μια συνολική παρέμβαση στους ποινικοκατασταλτικούς θεσμούς. Η αστυνομία χρειάζεται διαφορετική σχέση με την κοινωνία και τον νόμο, πλήρη ποιοτική ανασυγκρότηση, ποιοτική εκπαίδευση, διαφάνεια και έλεγχο σχετικά με το πώς διαμορφώνονται οι βασικές πολιτικές αστυνόμευσης, επαναπροσδιορισμό της κοινωνικής αποστολής της, σεβασμό των αστυνομικών ως εργαζόμενων.

Χρειάζεται η αναθεώρηση της κοινωνικής ωφελιμότητας του εγκλεισμού και των όρων λειτουργίας της φυλακής: Σήμερα η φυλακή δεν αποτρέπει, αλλά αναπαράγει το έγκλημα και εξασφαλίζει ασυλία στην παρανομία εγκλείστων και μη. Οι συνθήκες εγκλεισμού αλλοτριώνουν τον άνθρωπο. Η ασφάλεια της φυλακής δεν μπορεί να σημαίνει κίνδυνο για την υγεία και την ασφάλεια προσωπικού και εγκλείστων. Οι κρατούμενοι πεινάνε, δεν έχουν θέρμανση ούτε ζεστό νερό, οι φύλακες φοβούνται, δεν ξέρουν και δεν μπορούν να ελέγξουν τις φυλακές και η Πολιτεία λύνει τα προβλήματα χτίζοντας νέες φυλακές, που και αυτές γεμίζουν.

Η αύξηση του ύψους των ποινών και η πληθωριστική επιβολή της προσωρινής κράτησης αποδιάρθρωσαν την ιδέα της Δικαιοσύνης και τον νομικό μας πολιτισμό: η κοινωνικά δίκαιη ποινή, οι εναλλακτικές ποινές και η ελαχιστοποίηση του εγκλεισμού δεν αποτελούν «ρομαντικές φιοριτούρες», αλλά ρεαλιστικές προτάσεις για πραγματικές ανάγκες.

Η μάλλον επερχόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς θα επωμιστεί όμως ένα βαρύ φορτίο -ίσως βαρύτερο του οικονομικού: να πείσει τους ανθρώπους ότι οι έως τώρα τάσεις, που κυριάρχησαν και έπεισαν μέσω των ΜΜΕ, δεν ήταν απλώς λάθος, αλλά εγκληματικές και συνέβαλαν στην αναδιοργάνωση του υποκόσμου. Επίσης, ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνον ότι υπάρχει οργανωμένο έγκλημα, αλλά ότι κλείνονται στη φυλακή μόνο τα αναλώσιμα μέρη του, και ότι οι βασικοί συντελεστές του είναι κυρίως νέοι: άρα ότι σε μια ανομική κοινωνία, όπως εδώ και καιρό είναι η ελληνική, ακόμα και εάν το οργανωμένο έγκλημα δεν υπήρχε (που δεν υπήρχε), έπρεπε να «εφευρεθεί», ώστε να κάνει τη «βρόμικη δουλειά». Αντέχει η κοινωνία για μια τέτοια συζήτηση;

  
Η Σοφία Βιδάλη είναι καθηγήτρια Εγκληματολογίας και Αντεγκληματικής Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αυγή, 25 Ιανουαρίου 2015. 

Άρης Χατζηστεφάνου. Στρατοκρατία στη Γαλλία.

ΣΤΡΑΤΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ

Όλγα Παναγιωτοπούλου. Το φαινόμενο της μαζικής φυλάκισης στην Αμερική και οι επιπτώσεις του στη Δημόσια Υγεία.

Όλγα Παναγιωτοπούλου. Το φαινόμενο της μαζικής φυλάκισης στην Αμερική και οι επιπτώσεις του στη Δημόσια Υγεία.

Ο όρος «επιδημία» χρησιμοποιείται στην Ιατρική για να περιγράψει μιαν ασθένεια, η οποία εξαπλώνεται ταχύτατα σε έναν πληθυσμό. Ωστόσο, ο ίδιος όρος μπορεί να φανεί χρήσιμος και στις Κοινωνικές Επιστήμες προκειμένου να κατανοηθεί ένα σύγχρονο φαινόμενο, κυρίως Αμερικανικό και ιδιαιτέρως καταστροφικό - η μαζική φυλάκιση[1]. 

Το σωφρονιστικό σύστημα στην Αμερική έχει επεκταθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε, μόνο από τη δεκαετία του 1970 έως τις αρχές του 2000, να υπάρχουν περίπου 6 φορές περισσότεροι τρόφιμοι ή πρώην κρατούμενοι[2].  Σήμερα,  οι Ηνωμένες Πολιτείες διαθέτουν τον μεγαλύτερο σωφρονιστικό πληθυσμό στον κόσμο -716 εγκλεισθέντες ανά 100.000 κατοίκους[3]. Συνολικά, πάνω από 2.4 εκατομμύρια άνθρωποι κρατούνται σε ομοσπονδιακές και πολιτειακές φυλακές των Ηνωμένων Πολιτειών[4]. Αυτή η πρωτόγνωρη αύξηση μπορεί να αποδοθεί κυρίως στα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της αντεγκληματικής πολιτικής που εφαρμόστηκε στην Αμερική από το 1970 και εφεξής, παρά στους πραγματικούς δείκτες της εγκληματικότητας. Ο στόχος της επιβολής του «νόμου και της τάξης» (law and order) οδήγησε στην εφαρμογή σκληρών μέτρων ενάντια στο εγκληματικό φαινόμενο και είχε ως συνέπεια τη θέσπιση αυστηρών περιοριστικών της ελευθερίας ποινών και τη σημαντική αύξηση της χρονικής διάρκειας εγκλεισμού των υπότροπων δραστών. Προς αυτή την κατεύθυνση κινήθηκαν η πολιτική της «μηδενικής ανοχής»[5] (zero tolerance), ο νόμος των «τριών χτυπημάτων»[6] (three-strikes law) αλλά και ο «αγώνας ενάντια στα ναρκωτικά» (war on drugs)[7].

Σε επίπεδο Πολιτειών η κατάσταση είναι ακόμη πιο ανησυχητική. Παρότι ορισμένες κατέχουν την πρωτοκαθεδρία στα ποσοστά φυλακίσεων -χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελεί η Λουιζιάνα με 1341 εγκλεισθέντες ανά 100.000 κατοίκους[8]-  καμία πολιτεία δεν έχει μείνει ανεπηρέαστη από την έκρηξη της «βιομηχανίας των φυλακών» (prison boom). Τα ποσοστά φυλακίσεών τους μπορούν να συγκριθούν με εκείνα που συναντώνται σε κράτη με δικτατορικά καθεστώτα και χώρες που ανακάμπτουν από εμφύλιους πολέμους. Παρά το γεγονός πως η Νέα Υόρκη έχει επιχειρήσει να μειώσει τον πληθυσμό των φυλακών της, αυτός παραμένει στα ίδια επίπεδα με τον αντίστοιχο της Ρουάντα, όπου πολλοί φυλακίστηκαν και ακόμη αναμένουν δίκη για τη γενοκτονία του 1994[9]. Ο αριθμός των ατόμων που βρίσκονται στη φυλακή στις περισσότερες από τις Πολιτείες της Αμερικής συγκρίνονται με τους σωφρονιστικούς πληθυσμούς ολόκληρων εθνών.

Ο ρόλος του κράτους θεωρείται κεντρικός σε αυτή την απροσδόκητη εξέλιξη. Σύμφωνα με επίσημα δεδομένα[10] πάνω από τους μισούς τροφίμους στις Η.Π.Α (57%) κρατούνται σε κρατικές φυλακές και ένα άλλο 30% σε τοπικά σωφρονιστικά καταστήματα (local jails) για την παράβαση κρατικών νόμων. Αν και τα ποσοστά φυλακίσεων ποικίλλουν μεταξύ των Πολιτειών, και οι 50 έχουν εφαρμόσει πολιτικές –ως υποχρεωτικά ελάχιστα- που στοχεύουν στη φυλάκιση περισσότερων ατόμων για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα[11].

Φυσικά, δεν προκαλεί έκπληξη η ύπαρξη οικονομικών και κοινωνικών επιπτώσεων από την εφαρμογή τέτοιων πολιτικών. Σύμφωνα με έκθεση του Εθνικού Συμβουλίου Ερευνών (National Research Council)[12] οι δαπάνες των πολιτειών για τα σωφρονιστικά ιδρύματα έχουν αυξηθεί κατά 400% μεταξύ των ετών 1980 και 2009. Έτσι, λοιπόν, η φυλακή είναι πλέον ένας από τους κύριους παρόχους νοσοκομειακής περίθαλψης, συμβουλευτικής και επαγγελματικής κατάρτισης για τις μειονεκτούσες ομάδες. Το κόστος της μαζικής φυλάκισης βαραίνει δυσανάλογα τις φτωχές κοινότητες, τις μειονότητες και τους ανθρώπους με ψυχικά νοσήματα.

Το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης απορροφά έναν μεγάλο αριθμό ψυχικά πασχόντων και τοξικοεξαρτημένων. Η κατάρρευση της θεσμοποιημένης ψυχιατρικής φροντίδας από τη μία και η αυστηροποίηση της νομοθεσίας περί ναρκωτικών από την άλλη, έστειλαν εκατομμύρια ανθρώπων στη φυλακή, όπου δεν μπορούν να λάβουν την περίθαλψη που έχουν ανάγκη. Οι σοβαρές ψυχικές ασθένειες είναι 2 με 4 φορές πιο συχνές στη φυλακή, ενώ περίπου τα 2/3 των κρατουμένων αντιμετωπίζουν προβλήματα κατάχρησης ουσιών. Η εμπειρία του να είναι κάποιος έγκλειστος χειροτερεύει τις εν λόγω καταστάσεις αλλά δημιουργεί και άλλα προβλήματα. Ακόμα και υγιή ψυχικά άτομα είναι πολύ πιθανό να στραφούν κάποια στιγμή ενάντια στον εαυτό τους. Έρευνες έχουν βρει πως τα άτομα που κρατούνται στην απομόνωση είναι μέχρι και 7 φορές πιο πιθανό από τους υπόλοιπους τροφίμους να αποπειραθούν να αυτοκτονήσουν[13].

Ένα από τα «παράδοξα» της αμερικανικής κοινωνίας είναι πως εγγυάται συνταγματικώς υγειονομική περίθαλψη για τους κρατούμενους, όχι όμως και για τους πρώην κρατούμενους. Κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού, η διαφορά στα ποσοστά θνησιμότητας μεταξύ λευκών και έγχρωμων σχεδόν εξαφανίζεται. Αντίθετα, μετά την αποφυλάκιση αυτή η διαφορά εκτινάσσεται. Ως η πιο κρίσιμη περίοδος ορίζεται οι πρώτες δυο εβδομάδες μετά την αποφυλάκιση, οπότε οι πρώην κρατούμενοι έχουν 12.7 φορές υψηλότερο κίνδυνο θανάτου από τον γενικό πληθυσμό και 129 φορές υψηλότερο ρίσκο λήψης υπερβολικής δόσης ναρκωτικών ουσιών[14]. Καθότι ένα μεγάλο μέρος των φυλακισμένων προέρχεται από φτωχές και εξαθλιωμένες κοινότητες, η μια εξήγηση για τα ανωτέρω είναι ότι οι πρώην κατάδικοι επιστρέφουν στους παλιούς παράγοντες κινδύνου. Η άλλη, είναι η έλλειψη ενός μεταβατικού σχεδίου που θα βοηθήσει τη διαδικασία της επανένταξης. Η ταυτότητα του πρώην κατάδικου αποτελεί μια κοινωνική κύρωση που δυσχεραίνει την προσπάθεια των ανθρώπων αυτών στην αναζήτηση εργασίας και τους αποκλείει από τις παροχές πρόνοιας. Το 90% των Πολιτειών αποσύρουν την κάλυψη προγραμμάτων υγείας μόλις ένα άτομο ξεκινήσει να εκτίει την ποινή του[15]. Το επιβαρυμένο ποινικό μητρώο περιορίζει τη δυνατότητα λήψης δημόσιου βοηθήματος όπως είναι τα κουπόνια τροφίμων, η δημόσια στέγαση κ.ά.[16].

Οι επιπτώσεις της φυλάκισης «μεταδίδονται» και στις ήδη αποσταθεροποιημένες κοινότητες από τις οποίες προέρχονται οι κρατούμενοι. Όταν ο άνδρας -συνήθως- φυλακίζεται , οι οικογένειες διαλύονται, τα παιδιά μεγαλώνουν δίχως πατέρα, ενώ η φτώχεια και η έλλειψη στέγασης επιτείνονται. Σήμερα, 2.7 εκατομμύρια παιδιά έχουν τον ένα γονέα στη φυλακή, γεγονός που αυξάνει το προσωπικό τους ρίσκο εμπλοκής με το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης[17].

Αν και οι δείκτες εγκληματικότητας έχουν μειωθεί από τη δεκαετία του ’80 και έπειτα, οι μελέτες διαπιστώνουν μια μικρή μόνο σύνδεση τους με τα υψηλά ποσοστά φυλάκισης. Τουναντίον, έχει διαπιστωθεί[18] ότι στις Πολιτείες που έχουν μειώσει τον σωφρονιστικό πληθυσμό τους τα τελευταία χρόνια – π.χ. Καλιφόρνια, Νέα Υορκη -  οι δείκτες εγκληματικότητας έχουν μειωθεί ταχύτερα από τον εθνικό μέσο όρο.

Η Αμερική αναθεωρεί, σταδιακά, το πείραμα της μαζικής φυλάκισης. Προσφάτως, η Επιτροπή Ποινών των Η.Π.Α (U.S Sentencing Commission) ψήφισε την εφαρμογή, με αναδρομική ισχύ, επιεικέστερων κατευθυντήριων γραμμών για την επιμέτρηση των ποινών των περίπου 46.000 κρατουμένων για παραβάσεις των νόμων περί ναρκωτικών. Η κίνηση αυτή εγκρίθηκε από το Υπουργείο Δικαιοσύνης[19]. Ανάλογα μέτρα λαμβάνονται και σε πολιτειακό επίπεδο. Το κλίμα έχει αρχίσει να αλλάζει. Το ζήτημα εν προκειμένω είναι πόσο μακριά μπορεί να φτάσει.

Όλγα Παναγιωτοπούλου

Μεταπτυχιακό Εγκληματολογίας

Πάντειο Πανεπιστήμιο

---

[1]  The Editorial Board, “Mass Imprisonment and Public Health”, The New York Times, 26 November, 2014. http://www.nytimes.com/2014/11/27/opinion/mass-imprisonment-and-public-health.html?_r=0

[2] Massoglia M. (2008),  Incarceration, Health, and Racial Disparities in Health, Law and Society Review, Vol. 42, No.2, p. 275. https://www.soc.umn.edu/~uggen/Massoglia_LSR_08.pdf

[3] Prison Policy Initiative, “States of Incarceration: The Global Context” http://www.prisonpolicy.org/global

[4] Wyler G., “The Mass Incarceration Problem in America”, Vice News, 26 July, 2014. https://news.vice.com/article/the-mass-incarceration-problem-in-america

[5] Βλ. Wikipedia “Zero tolerance”, http://en.wikipedia.org/wiki/Zero_tolerance

[6] Βλ. Wikipedia “Three-strikes law”, http://en.wikipedia.org/wiki/Three-strikes_law

[7] Βλ. Beckett K., Making crime pay: Law and order in contemporary American politics, Oxford University Press, Oxford-New York, 1997.

[8] Prison Policy Initiative, ό.π.

[9] Το ίδιο, ό.π.

[10]  Wagner P., “Tracking State Prison Growth in 50 States”, Prison Policy Initiative, 28 May, 2014. http://www.prisonpolicy.org/reports/overtime.html

[11] Wyler G., “The Mass Incarceration Problem in America”, ό.π.

[12] National Research Council (2014), The Growth of Incarceration in the United States. Exploring Causes and Consequences, Washington, D.C, The National Academies Press.

[13] The Editorial Board, “Mass Imprisonment and Public Health”, ό.π.

[14] Patterson E.J (2010), “Incarcerating Death: Mortality in U.S State Correctional Facilities, 1985-1998, Demography, Vol.47, No.3, p.587-607.

[15] Silverstein J., “How Mass Incarceration Threatens Public Health, HuffPost, 3 January, 2013. file:///C:/Users/User/Desktop/How%20Mass%20Incarceration%20Threatens%20Public%20Health%C2%A0%20%C2%A0Jason%20Silverstein.html

[16] Dumont M.D, et al.(2012), “Public Health and the Epidemic of Incarceration”, Annual Review of Public Health, Vol. 33, p. 325-339.

[17] The Editorial Board, “Mass Imprisonment and Public Health”, ό.π.

[18] Mauer M. and Ghandnoosh N., “Fewer Prisoners, Less Crime: A Tale of Three States”, The Sentencing Project, July 2014, p. 3.

[19] http://www.ussc.gov/sites/default/files/pdf/news/press-releases-and-news-advisories/press-releases/20140718_press_release.pdf