Χριστόφορος Γεωργόπουλος. Τρομοκρατία: Η άλλη όψη της επίσημης κατήχησης

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ: Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΗΜΗΣ ΚΑΤΗΧΗΣΗΣ.

     Κάθε αλήθεια επιδέχεται αμφισβήτησης. Η αβασάνιστη, απόλυτη διάκριση ανάμεσα σε ''καλό- κακό'', ''θεμιτό- αθέμιτο'', ''ηθικό- ανήθικο'' είναι για τα θρησκευτικά δόγματα, την πολιτική ρητορεία και τον κόσμο των ΜΜΕ. Η πραγματικότητα, όπως υποκειμενικά την εκλαμβάνουμε, μπορεί να κατασκευασθεί, να τροποποιηθεί ή να παραβλεφθεί. Έννοιες φαινομενικά καθολικές και κοινώς αποδεκτές ενδέχεται να αξιοποιούνται επικοινωνιακά προς το συμφέρον της άρχουσας τάξης, εθνικής ή διεθνούς. Με αφετηρία τον παραπάνω συλλογισμό θα αναφερθούμε στον μεγάλο σύγχρονο δαίμονα της τρομοκρατίας.

     Με ομοφωνία που προκαλεί εντύπωση, η διεθνής βιβλιογραφία ορίζει την ''τρομοκρατία'' ως άσκηση φυσικής βίας με αντικρατική κατεύθυνση. Η προσοχή στρέφεται μονομερώς σε ομάδες παρανοϊκών εξτρεμιστών που βλάπτουν την πλειονότητα των υγιών δημοκρατικών πολιτών, εκπροσωπούμενων πάντα και κατά τεκμήριο από το κράτος. Κεντρική μας θέση πως είναι υποκριτικό και ηθικά ανέντιμο ανάμεσα σε δύο ποιοτικά όμοιες πράξεις να επιλέγουμε τον χαρακτηρισμό ''τρομοκρατική'' μόνο για εκείνη που απειλεί τον ισχυρό σε μία δυαδική σχέση εξουσίας. Επιμένουμε πως οι έννοιες ''τρομοκράτης'' και ''τρομοκρατία'' δεν συνιστούν παρά έναν αρνητικά φορτισμένο πολιτικό χαρακτηρισμό, μία ετικέτα που, όπως σε κάθε έγκλημα, προσάπτεται από όποιον έχει τη δύναμη να νομοθετεί και να επικρατεί ιδεολογικά επί του αντιπάλου του.

     Ειδικότερα: Όσον αφορά την εθνικοαπελευθερωτική τρομοκρατία, η ίδια ενέργεια για κάποιους είναι τρομοκρατική πράξη, απάνθρωπη και εγκληματική, για άλλους πράξη πατριωτισμού, επιδοκιμαστέα και αξιοθαύμαστη. Οι ίδιοι άνθρωποι για κάποιους είναι παράφρονες εξτρεμιστές, για άλλους αγωνιστές και υπερασπιστές του δικαίου των λαών. Άραγε γιατί προβάλλεται πάντα το πρώτο σκέλος των παραπάνω παρατηρήσεων όταν μιλάμε για Παλαιστινίους, Βάσκους ή Κούρδους; Και υπενθυμίζουμε, ως απόδειξη της σχετικοποίησης και πολιτικής εκμετάλλευσης της έννοιας, δύο ηχηρά ιστορικά παραδείγματα. O Sean Mcbride, ''τρομοκράτης'' και ηγετικό στέλεχος του IRA, έγινε υπουργός της ιρλανδικής κυβέρνησης και τιμήθηκε- μεταξύ άλλων- με το Νόμπελ Ειρήνης. Για τον Nelson Mandela, ''τρομοκράτη'' σύμφωνα με τους επίσημους καταλόγους του State Department, οι συστάσεις είναι περιττές.

      Περνώντας στην κρατική τρομοκρατία, το κυρίαρχο ακαδημαϊκό πλαίσιο συνεχίζει να την αγνοεί επιδεικτικά, αφού εμμένει σε μία βία ασκούμενη απο μη κρατικούς παράγοντες. Με ποιά όμως λογική η απαγωγή και ο βασανισμός πολιτών από μυστικούς πράκτορες δεν συνιστά τρομοκρατική πράξη, ενώ η ίδια ακριβώς πρακτική ακροαριστερών οργανώσεων (προς την αντίστροφη κατεύθυνση) εμπίπτει στην έννοια της τρομοκρατίας; Με ποιά λογική βόμβα που τοποθετείται σε δημόσιο χώρο για να προκαλέσει τυχαίο αριθμό αθώων θυμάτων  είναι τρομοκρατία αν τελείται από μουσουλμάνους φονταμενταλιστές και όχι αν καθοδηγείται από την υπερδύναμη και τους δορυφόρους της; Με την λογική του θεμελιώδους και χωρίς εξαίρεση ιστορικού κανόνα ότι ο ισχυρός αρνείται να εφαρμόσει για τον εαυτό του τα κριτήρια που ο ίδιος θέτει για τους αδύναμους. Το πως είναι δυνατόν κριτήριο για τον χαρακτηρισμό μίας πράξης ως εγκληματικής και κατ' επέκταση τρομοκρατικής να είναι όχι τα ποιοτικά της γνωρίσματα αλλά η ταυτότητα του δράστη, και μάλιστα αυτό να είναι ευρέως αποδεκτό χωρίς να κινείται φύλλο, είναι ζήτημα των νομιμοποιητικών μηχανισμών του συστήματος προπαγάνδας.

     Η ιστορία γράφεται από το νικητή. Και ο νικητής θα καθορίσει το επίσημο περιεχόμενο μίας έννοιας πολιτικά φορτισμένης. Οι θηριωδίες του αυτοκράτορα στην Αϊτή, τη Νικαράγουα, την Κολομβία, οι βαρβαρότητες στο Ελ Σαλβαδόρ, το Ιράκ, την Παλαιστίνη ήταν και παραμένουν για τα συστήματα κατήχησης ανιδιοτελής αγώνας για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την δημοκρατία και την ειρήνη. Βεβαίως και ο Χίτλερ ειρήνη επιθυμούσε (αφού προηγουμένως θα είχε ισοπεδώσει τον κόσμο).Το ίδιο σήμερα και οι ΗΠΑ. ''Ο πόλεμος είναι ειρήνη'' όπως ανέλυε στο ''1984'' ο Orwell και οι ιθύνοντες των πολιτικών και οικονομικών ελίτ έχουν εμπεδώσει καλά το μάθημα. Από την άλλη οι μαζικές δολοφονίες εκατομμυρίων ανθρώπων από τους ''ηττημένους της ιστορίας'' Σταλινικούς και Μαοικούς δεν ενοχλούν, αποχαρακτηρίσθηκαν και από ''εξαφανίσεις'' μετατράπηκαν ξαφνικά σε ειδεχθή εγκλήματα κρατικής τρομοκρατίας. Εντελώς συμπτωματικά η κρατική τρομοκρατία αποκτά υπόσταση είτε για κράτη που δεν υφίστανται πλέον και πέρασαν στην ιστορία ως ολοκληρωτικά είτε για κράτη που υφίστανται αλλά αρνούνται να παραδώσουν τους πόρους τους στον έλεγχο των πολυεθνικών, αρνούνται να ψηφίσουν σε δημοκρατικές εκλογές όποιον δημοκρατικά τους υποδεικνύουν οι ΗΠΑ, αρνούνται να διαλύσουν οργανώσεις και συνδικάτα λαϊκής βάσης. Ο καθένας μπορεί πάντα να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα…