Χριστόφορος Γεωργόπουλος. Περί των απεργών πείνας.

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ.

“Κάποιος πρέπει να γράψει ένα ποίημα για τα βάσανα των απεργών πείνας. Θα ήθελα να το γράψω εγώ, αλλά πώς να το τελειώσω;”

Από το ημερολόγιο του Bobby Sands, 10/3/1981.

     Στις 9 Νοεμβρίου 1974, ο Holger Meins, ιδρυτικό και ηγετικό στέλεχος της RAF (Red Army Fraction/ ομάδα Baader- Meinhof), βρίσκεται νεκρός έπειτα από μακρά απεργία πείνας ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης του ίδιου και των συναγωνιστών του. Το δυτικογερμανικό κράτος δεν θα πτοηθεί από τον θάνατο ενός κρατουμένου στα χέρια του (άλλωστε ήταν «τρομοκράτης») και θα μεταφέρει τον υπόλοιπο πυρήνα της RAF στο Stammheim της Στουτγάρδης, για να ακολουθήσει, τον Οκτώβρη του 1977, η περίφημη «νύχτα θανάτου».

     Στις 5 Μαΐου 1981, ο Robert “Bobby” Sands, μέλος του IRA και εκλεγμένος στο βρετανικό κοινοβούλιο, πεθαίνει στην φυλακή “Maze” ύστερα από 66 μέρες απεργίας πείνας. Την ίδια χρονιά, εννέα ακόμη αγωνιστές του IRA είχαν ανάλογη μοίρα, στην προσπάθειά τους να αρθεί το ειδικό καθεστώς κράτησης των ιρλανδών πολιτικών κρατουμένων.

     Μερικές δεκαετίες μετά τους Meins και Sands, η μνημονιακή δημοκρατία των Σαμαρά- Βενιζέλου- Παπούλια φαίνεται αποφασισμένη για επιτεύγματα ανάλογα εκείνων της Δυτικής Γερμανίας του Σμιτ και της Μεγάλης Βρετανίας της Θάτσερ. Την ώρα που γράφονται οι συγκεκριμένες γραμμές, ο Νίκος Ρωμανός, ένας εκ των τεσσάρων συλληφθέντων και βασανισθέντων για την ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης, διανύει την εικοστή δεύτερη ημέρα στην απεργία πείνας που κήρυξε, διεκδικώντας, ως φοιτητής, το αυτονόητο δικαίωμά του σε εκπαιδευτικές άδειες. Οι γιατροί του «Γ. Γεννηματάς» επιβεβαιώνουν πως η ζωή του βρίσκεται πλέον σε άμεσο κίνδυνο, με την καρδιακή συχνότητα να βρίσκεται σταθερά στους 170 παλμούς. Η λεπτομερής καταγραφή των προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζει ο απεργός πείνας και η παράθεση των επίσημων αποτελεσμάτων των εργαστηριακών εξετάσεων κρίνεται άνευ σημασίας και, σε κάθε περίπτωση, δεν εντάσσεται στην οπτική του παρόντος άρθρου. Πρόκειται άλλωστε για στοιχεία αρκετά κατανοητά και προσιτά, τουλάχιστον για όποιον επιθυμεί να γνωρίζει.

     Ο αρμόδιος εισαγγελέας, αδιαφορώντας και για αυτούς ακόμη τους νόμους της αστικής δημοκρατίας που υποτίθεται ότι προασπίζεται, όχι μόνο αρνείται το δικαίωμα σε φοιτητική άδεια αλλά δίνει εντολή για υποχρεωτική σίτιση. Η τελευταία εντάσσεται από τους περισσότερους οργανισμούς ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα βασανιστήρια και παρόμοια εντολή δεν είχε μέχρι στιγμής δοθεί στην χώρα μας. Την ίδια ώρα, οι βασανιστές του Ν. Ρωμανού παραμένουν ατιμώρητοι, όπως πάντα συνέβαινε και εξακολουθεί να συμβαίνει σε μία χώρα όπου οι βασανιστές, με ή χωρίς στολή, οι φασίστες, οι τραμπούκοι, οι χαφιέδες και οι δοσίλογοι απολαμβάνουν πλήρους ασυλίας.

     Στην πρακτική της ένοπλης πολιτικής πάλης που επέλεξε ο Ν. Ρωμανός, μέσω του αντάρτικου πόλης, θα μπορούσαμε να αφιερώσουμε σελίδες. Πιθανότατα, θα ανακυκλώναμε επιχειρήματα και θα επαναφέραμε θεωρητικά αδιέξοδα, τα οποία, στον δυτικό τουλάχιστον κόσμο, έχουν τεθεί από την εποχή της RAF και των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Η δυνατότητα επαναστατικού μετασχηματισμού της κοινωνίας, μέσω δυναμικών αντικαθεστωτικών ενεργειών πολιτικού χαρακτήρα, από περισσότερο ή λιγότερο μαζικές ομάδες, έχει πράγματι αποτελέσει αντικείμενο εξαντλητικής ανάλυσης. Σοσιαλιστές, αναρχικοί, μαρξιστές, σοσιαλδημοκράτες, όλοι θα παρουσιάσουν μία διαφορετική θεωρητική προσέγγιση, καθεμιά με τα δικά της αδιέξοδα και τις δικές της ιστορικές αλήθειες.

     Εκείνο ωστόσο που δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει- και εκεί θα σταθούμε- είναι πως ένας αγωνιστής, ακόμη ένας με επαναστατικό κοινωνικό προσανατολισμό, είναι αποφασισμένος να περάσει το μεγαλύτερο μαρτύριο και να θυσιάσει την ζωή του υπερασπιζόμενος των ιδεών του. Απολύτως συνειδητά, επιλέγει τον πλέον επώδυνο, σιωπηλό και συνάμα εκκωφαντικό, θάνατο, υπερβαίνοντας και αυτό ακόμη το ένστικτο αυτοσυντήρησης στον υπέρ πάντων αγώνα να φανεί συνεπής στον δρόμο που χάραξε.

     Σύμπτωση που επαναλαμβάνεται, λένε, παύει να είναι σύμπτωση. Και για μία ακόμη φορά εκείνος που επιλέγει τον πλέον μοναχικό και δύσβατο δρόμο τυχαίνει να αυτοπροσδιορίζεται ως «αναρχικός επαναστάτης». Την ίδια ώρα, οι κάθε λογής φασίστες, τραμπούκοι, παρακρατικοί, ναζί, νεοναζί και απόγονοι ταγματασφαλιτών σπεύδουν να εκλιπαρήσουν τους δικαστές για έλεος. Κατασκευάζουν άλλοθι και παρουσιάζονται ως θύματα σκευωρίας. Δεν είδαν τίποτε, δεν άκουσαν τίποτε. Σε κάθε περίπτωση, αν κληθούν σε απολογία, όχι μόνο δεν έχουν το θάρρος να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεών τους αλλά δεν τολμούν ούτε να υπερασπιστούν τις ιδέες τους. Δημοκράτες γαρ, νομοταγείς πολίτες, πατριώτες, οικογενειάρχες που έπεσαν θύμα της γνωστής κομμουνιστικής συνομωσίας. Και σε αυτή την θεμελιώδη, την αγεφύρωτη ποιοτική διαφορά ήθους και θάρρους θα επιμείνουμε. Και θα αφήσουμε κατά μέρους τις τετριμμένες, συχνά υποκριτικές, θεωρητικές διαμάχες για να υποκλιθούμε στην αποφασιστικότητα ενός ανθρώπου, ο οποίος στην πράξη και όχι μόνο στα λόγια, αγωνίζεται να υλοποιήσει ο,τι εκείνος θεωρεί ως ύψιστο σκοπό της ύπαρξής του.