Αθανασία Καψαλιάρη. Παιδικά τραύματα: Σημασία αποδοχής και νομιμοποίησης της πορνείας ενηλίκων

Αθανασία Καψαλιάρη. Παιδικά τραύματα: Η αποδοχή και νομιμοποίηση της πορνείας των ενηλίκων εκδιδόμενων γυναικών ισούται με την αποδοχή και νομιμοποίηση της παιδικής πορνείας

            Τον Απρίλιο του 2012, ο τότε Υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος εξέδωσε απόφαση δημοσιοποίησης των εκδιδόμενων γυναικών που πάσχουν από ΑIDS. Στη συνέχεια, ακολούθησε ένα πλήθος δημοσιοποιήσεων από τα μμενημέρωσης και μια συνεχής προβολή των εκδιδόμενων γυναικών. Με βάση την θεωρητική και πρακτική έρευνα στο τραύμα, θα γίνει μια προσπάθεια  προσέγγισης από επιστημονική οπτική της εν λόγω πρακτικής του συγκεκριμένου υπουργού να δημοσιοποιήσει τις φωτογραφίες των εκδιδόμενων.

            Σύμφωνα με τη θεωρητική προσέγγιση του τραύματος, το τραύμα δεν είναι μια αποκομμένη χρονική εμπειρία στο χρόνο, δηλαδή, δεν νοείται να γίνεται αντιληπτή εντός ενός συγκεκριμένου ωρολογιακού χρόνου, με εξαίρεση κάποιες περιπτώσεις. Οι εκδιδόμενες γυναίκες με AIDS, τα πρόσωπα των οποίων δημοσιοποιήθηκαν, αντιμετωπίστηκαν με βάση την περιορισμένη σε δευτερόλεπτα, λεπτά, ή και κάποιες ώρες δεδομένου ωρολογιακού χρόνου αποκομμένη τραυματική εμπειρία.

            Ας πάρουμε υπόψη μας τη συνιστώσα του χρόνου:

Πρώτο, οι εκδιδόμενες, τα πρόσωπα των οποίων δημοσιοποιήθηκαν, ενσαρκώνουν εντός ενός ηλικιακού φάσματος λ.χ. των είκοσι δύο ετών, το στερεότυπο του συγκεκριμένου ωρολογιακού χρόνου και την συνοδευόμενη εικόνα τής συγκεκριμένης κοινωνικο-πολιτικής συγκυρίας, στην οποία οι εκδιδόμενες έπαιξαν αθέλητα τον δικό τους ιστορικό ρόλο. Δηλαδή, με αυτή τη λογική, η εικοσιδυάχρονη εκδιδόμενη φορέας του AIDS, πριν πέντε χρόνια - που ήταν δέκα εφτά χρονών - και κατά νόμο, η πορνεία των ανηλίκων διώκεται ποινικά - ως ανήλικη εκδιδόμενη, θα έπρεπε να έχει υπ όψη της ότι μόλις φθάσει στη ηλικία των δεκαοχτώ χρονών θα βρισκόταν απολογούμενη στα μμενημέρωσης και ενώπιον του νόμου.

Δεύτερο, η εκδιδόμενη φορέας του AIDS - με βάση τον χρόνο - εμφανίζεται ως εάν να έχει την ‘’εκ γενετής’’ ιδιότητα φορέα του AIDS. Και πάλι ο χρόνος λειτουργεί προς όφελος του πορνοπελάτη, διότι η συνεύρεση με ανήλικο κάτω του 18^ου έτους θεωρείται ποινικό αδίκημα. Εάν δηλαδή η εκδιδόμενη φορέας του AIDS στα δέκα εφτά της συνευρέθηκε με ένα πλήθος πορνοπελατών, στο επόμενο ακριβώς χρονολογικό έτος, περνά από την θέση του θύματος στη θέση του δράστη. Και αντιστρόφως ανάλογα, ο δράστης περνά από τη θέση του δράστη στη θέση του θύματος. Η μεταβλητή που καθορίζει το έγκλημα δεν είναι ούτε το θύμα, ούτε ο δράστης, αλλά το ημερολογιακό έτος.

Ας πάρουμε τη συνιστώσα της εμπειρίας:

Οι εκδιδόμενες φορείς του AIDS, παρουσιάστηκαν και τις μεταχειρίστηκαν ως έχουν, δηλαδή ως υποκείμενα χωρίς εμπειρία, μέσω μιας αφαιρετικής λογικής του υποκειμένου. Η εν λόγω αφαιρετική λογική υποβιβάζει την εκδιδόμενη γυναίκα, ανάγοντας την σε ένα υποκείμενο χωρίς ψυχισμό, χωρίς εμπειρία, χωρίς νοητικές ικανότητες και, εν τέλει, σε ένα μίασμα της κοινωνίας, στο οποίο η κοινωνία συμμετείχε ενεργά ανακουφίζοντας ή ικανοποιώντας τις σεξουαλικές της ηδονές.

Η εκδιδόμενη φορέας του AIDS δεν είναι αποκομμένη από το παρελθόν, παρόλο που είχε την ‘ατυχία’ να ξεπεράσει το δέκατο όγδοο ηλικιακό της έτος. Η εμπειρία του τραύματος της αρχίζει από την εκπόρνευση της στο παιδικό trafficking. Υπάρχει ένας διαχωριστικός άξονας πριν το δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας της: ως ανήλικη εκδιδόμενη - ακόμη και ως φορέας του AIDS - θα ενέπιπτε στα ανθρώπινα δικαιώματα των ανηλίκων, ενώ στο αμέσως επόμενο έτος τα ανθρώπινα δικαιώματα θα έκλιναν προς την πλευρά του δράστη, ο οποίος περνά υπό την προστασία τους. Η εμπειρία της εκδιδόμενης φορέα του AIDS κρίνεται με βάση το ημερολογιακό έτος όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα - στην εν λόγω περίπτωση - καθορίσαν το θύμα και τον δράστη.

Ας πάρουμε υπόψη μας τη συνιστώσα του AIDS, στην εμπειρία της εκδιδόμενης φορέα του AIDS.

Στον ιστορικό χρόνο Απρίλιος του 2012 δημοσιεύθηκαν τα πρόσωπα των εκδιδόμενων γυναικών. Το AIDS αυτών των γυναικών παρουσιάσθηκε ως εάν μια εκ γενετής μολυσματική ασθένεια. Το AIDS είναι μια επίκτητη μολυσματική ασθένεια, που σημαίνει ότι κάποιος την μεταδίδει σε κάποιον σε συγκεκριμένο ιστορικό χρόνο. Ποιος ήταν λοιπόν αυτός ο χρόνος; Η δημοσιοποίηση των εκδιδόμενων γυναικών ως αποκρυσταλλωμένα πρόσωπα που φέρουν την νόσο του AIDS γίνεται ετεροχρονισμένα, δηλαδή, παρουσιάζεται ένας ωρολογιακός χρόνος που δεν σχετίζεται με την ακριβή ιστορική συγκυρία μετάδοσης της νόσου. Ο ακριβής ιστορικός χρόνος, μέσω λογικών αλληλουχιών, είναι κάτω του δέκατου ογδόου ηλικιακού έτους. Συνεπώς, η συνιστώσα του AIDS έρχεται να παγιωθεί σε μια κατασκευασμένη ταυτότητα και εν δυνάμει συλλογική ταυτότητα, αυτήν της εκδιδόμενης γυναίκας.

Ας πάρουμε την συνιστώσα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

            Η δημοσιοποίηση των εκδιδόμενων γυναικών εγείρει σοβαρά ερωτήματα αναφορικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα των παιδιών και των εφήβων. Στην εν λόγω περίπτωση, οι εκδιδόμενες γυναίκες μέσα από μιαν αφαιρετική λογική και την εις βάρος τους βαρβαρότητα, ενσαρκώνουν γυναίκες χωρίς παιδική ηλικία και εν γένει δεν αναγνωρίζεται σε αυτές η παιδική θυματοποιήση, η οποία σαφώς οδηγεί σε μια κλιμακωτή, επαναλαμβανόμενη, συνεχή τραυματική εμπειρία. Υπάρχει μια πρακτική των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να μην αναγνωρίζουν το ιστορικό υποκείμενο, δηλαδή την εκδιδόμενη. Και αυτή η μη αναγνώρισή της γίνεται δημοσιοποιήσιμη μέσα από τον τεμαχισμό του ιστορικού υποκειμένου - δηλαδή, της εκδιδόμενης - σε χρονικά στιγμιότυπα της ύπαρξης της.

            Με βάση την επιστημονική συνιστώσα:

            H δημοσιοποίηση των προσώπων των εκδιδόμενων γυναικών οδήγησε πλήθος επιστημόνων να αποφανθούν και να αντιτάξουν τις επιστημονικές τους γνώσεις επί του θέματος. Μέσω των επιστημονικών ‘ψευδοκατασκευασμάτων’, για την δημόσια υγεία, το εκδιδόμενα ανήλικα παιδιά στον παρελθόντα χρόνο, μέσω της επαναλαμβανόμενης συνεχής θυματοποιήσης τους, στον παρόντα χρόνο υποκαθιστούν το δράστη. Ο δράστης θα μπορούσε να συλληφθεί είτε ως ατομικός δράστης είτε ως συλλογικός και, εν τέλει, αφανής.

Με όρους θεραπείας, πώς θα προστατέψουμε τον ατομικό δράστη και πώς τον συλλογικό δράστη; Να χρησιμοποιήσουμε αυτή την ενημερωτική καμπάνια για να προστατέψουμε ιατρο-ψυχολογικο-κοινωνικά κ.ο.κ. τον δράστη; Ή ίσως, απονεκρώνοντας το ιστορικό υποκείμενο, δηλαδή, την εκδιδόμενη, από την ιστορικά προσδιορίσιμη συνεχή τραυματική εμπειρία, θα επιτύχουμε την καθιέρωση και μονιμοποίηση της τραυματικής εμπειρίας και της καθιέρωσης της παιδικής πορνείας;

            Ποια είναι η θεραπεία για τις εκδιδόμενες φορείς του AIDS που δημοσιοποιήθηκαν τα πρόσωπά τους; Θέλουν θεραπεία; Ή είναι η θεραπεία του δράστη; Εν τέλει, ποιος είναι ο συλλογικός δράστης;